Şeyh Galib edebiyat sahnesine çıktığı zamanda yani XVIII. Yüzyılın son çeyreğinde Divan şiiri bilhassa Nabi tesiri altında bulunuyordu. Şeyh Galib, “Hüsn ü Aşk” adlı eserinde “Eski şairlerin taze mazmun bırakmayarak hepsini tükettiklerini, zamane şairlerinin ise eskileri taklitten başka bir şey yapmadıklarını, halbuki sanatın, şahsiyet ve yenilik demek olduğunu, başkalarını taklit etmekle sanat eserleri vücuda getirilemeyeceğini” ifade etmektedir. Ona gelinceye kadar, asırlardan beri yetişmiş büyük şairler, muhtelif şiir nev’ilerinde en yüksek örnekleri vermişlerdi. Fuzuli, Baki, Nedim’i ne mesnevide, ne kasidede, ne de gazelde onların üstüne çıkmak imkansız olduğunu gören, diğer taraftan da mutlaka bir yenilik yapmak lüzumunu duyan Galib, kendinden önce gelen şairlerin kullandıkları mazmunları, sembolleri, yeni parlak renklerle boyayarak yeni bir tarz meydana getirmeye muvaffak olmuş bir şairdir.