Allah’a kaçanların durumu tıpkı ışığa meftun kelebeklerin, ışığın etrafında pervane olmaları gibi, göklerin ve yerin nuru olan Allah’a¹ doğru, yaratılış cilvesiyle vuslatta kemale erme hayalinin yolculuğudur. İslam düşüncesinin herkese birer yolcu nazarıyla baktığını bilmekle beraber, her yolcunun da aynı zamanda yol azığına ihtiyacı olacağının farkındadırlar. Lâkin miat yolcuları için en hayırlı azık takva olacaktır. Rablerine bir karış yaklaşmakla, O’nun kendilerine bir arşın yaklaşacağı² ümidini yüreklerinde taşıyarak Rablerini sever ve Rablerinin de kendilerini sevdiğine³ dair şüphe duymazlar. Dilleri döndükçe onu övmeye çalışırlar. Fakat kelimelerin, bunun için kifayetsiz kaldığını görünce durup: “Allah’ım, şüphesiz sen kendini övdüğün kadarsın.” demekle iktifa ederler. Bu kişiler iman ederek Marifetullah’a ve takva ile de başıboş ve hayvani bir yaşam tarzından yüksek bir ahlaka kavuştukları için Allah’ın dostluğunu kazanmışlardır. Allah’a ram oluşları sırf cennet sevdasından veya oradaki birkaç köşk ile birkaç huriden⁴ dolayı değil, bizatihi aşığın maşuka olan sevdasından dolayıdır...