"Hurşit ile Mahmihri Hikâyesi'ni de, diğer hikâyelerimiz gibi halk edebiyatı araştırmalarına başladığım yılda, 1968'de keşfetmiştim diyorum, çünkü o güne kadar benim dünyamda halk hikâyesi diye bir kavram yoktu. Belki, sadece Köroğlu'nun başından geçenleri biraz "destan", biraz "gerçek olaylar" olarak kabul ediyordum. Lise edebiyat kitaplarında tanıştığımız Fuzûli'nin Leylâ vü Mecnûn'unun ise, halk hikâyesi olarak da yaşamakta olduğunu çok sonraları öğrenecektim. Halk hikâyeleri konusundaki ilk aşkım "Asuman ile Zeycan"dır. ... Beni kendine çeken ikinci hikâyemiz Hurşit ile Mahmihri olmuştu. Bunda hikâyenin Dadaloğlu tarafından tasnif edildiği iddiasının yanında, Çukurovalı öğrencim Nazım Günay'ın bu hikâyenin bir varyantını tez konusu olarak alması da etkili olmuştu. Ben de Milli Kütüphane'deki cönkler arasında bulup çıkardığım bir nüshasını yeni yazıya aktarmakla meşguldüm. En güzel tesadüf ise, bir ansiklopedinin "Hurşit ile Mahmihri" maddesinin yazılmasının bana teklif edilmesiydi. İşte, bir kaç yılın çeşitli olayları beni bu hikâye üzerinde çalışmaya yöneltti. Başladım da... Ancak, daha sonraları üstlendiğim idari görevim eserin gün ışığına çıkmasını geciktirdi. Her zaman yaptığım gibi bir ortak çalışmaya girmeye karar verdim ve öğrencim Ali Duymaz'la birlikte çalışmamızı teklif ettim. İşte bu çalışma, bir hoca-öğrenci ikilisinin ortaya koyduğu bir eserdir. Gayretli, titiz ve çalışkan bir yapıya sahip olan Duymaz, benim bıraktığım yerden yola çıkarak, zaman zaman bana danışarak bu çalışmaya son şeklini verdi. Eseri bütünüyle bir defa daha gözden geçirdim ve bu son şeklini verdik