“İnsan neye güler” sorusuna verilecek cevaplar arasında en kapsayıcı ve açıklayıcı olanı insanın kendisidir bir bakıma. Öyle ki insan, “farklı bedenlerde ortaya çıkan kendine gülmektedir” (Eker, 2014: 3). Bedenin mizah** öğeleriyle yeniden inşa edildiği yaşamın kendisi bir sahne olarak ortaya çıkmaktadır. Bu sahne, gündelik yaşam pratikleri içerisinde deneyimlenen; kimine göre hata, kimine göre kusur kimine göre de ayıp olarak kategorilendirilen eylem ve tabuların, hatta korku ve endişelerin başrolü paylaştığı bir tiyatro sahnesi olarak okunabilir. Söz konusu sahnede ortaya koyulan oyun, kaçınılan, görmezlikten gelinen kimi zaman yok sayılan ama çırpındıkça daha fazla bulaşılan yaşamın ta kendisidir. Yaşamın mahiyetine ilişin Ertuğrul (2007)’un da ifade ettiği, mizah ve karikatür, oldukça önemli bir anlamlandırma pratiği olarak kullanılabilir. Mizah gündelik yaşamın çeşitli karelerinden kolajladığı durum, eylem ve tespitleri kendi oyun sahnesine alıp, yeniden kurgulayarak seyirciye (okuyucuya, izleyiciye) sunar.