Babam bir ara biraz doğruldu. "Bak oğlum" dedi. "Ben iyileşirim diye İstanbul’a gidiyorum ama belli olmaz. Çok umudum yok. İyileşirsem anneni de sizleri de hemen yanıma alacağım. İstanbul’a geleceksiniz. Ama iyileşemezsem, evet iyileşemezsem çocuklar sana emanet. En büyük sensin. Annen, kardeşlerin sana emanet. Ben size nasıl baktıysam sen de onlara öyle bakacaksın!" dedi.

Ben hiçbir şey söyleyemedim. Sözler, hıçkırıklar boğazımda düğümlendi. "İyi olacaksın, baba" gibi şeyler söylemek istedim. Teselli etmek, moral vermek istedim. Belki öyle bazı sözler de çıktı ağzımdan ama gerçekte sessiz kaldım.